Ο Αναστάσης ταξίδεψε στη χώρα των αγγέλων το Μάιο του 2020.
Είναι δύσκολο να πιστέψουμε όλα όσα έγιναν. Και είναι πιο δύσκολο, ακόμα, να φανταστούμε τις ημέρες που θα έρθουν χωρίς εκείνον.
Έχει περάσει καιρός που δεν έχουμε δει αυτό το υπέροχο του χαμόγελο. Χρόνια που μοιάζουν με μια στιγμή… χωρίς τις γκριμάτσες του, χωρίς τη φωνή του, χωρίς τις θανατηφόρες και αστείες ατάκες του, χωρίς τα υπέροχα μάτια του να λαμπυρίζουν ζωή!
Οι τελευταίοι μήνες της ζωής του ήταν δύσκολοι. Ελπίζαμε ότι θα τα καταφέρει, ελπίζαμε ότι θα διαψεύσει τις αρνητικές προβλέψεις των γιατρών, ότι θα το ξεπεράσει και θα βγει από τη ΜΕΘ του νοσοκομείου κάνοντας μας πλάκα, για τον κορονοϊό, για την καραντίνα, για όλα τα events και τα party που προφανώς… και δεν θα γίνονταν χωρίς εκείνον. Όμως δεν τα κατάφερε.
Δυστυχώς ο Αναστασάκος μας, ο Βαγγελάκος μας, δεν μας έκανε το χατήρι. Έφυγε νωρίς. Δεν μπόρεσε να σβήσει τα κεριά της τούρτας του για τα 30α του γενέθλια. Ελπίζαμε ότι αυτή θα ήταν η μέρα που θα γινόταν το θαύμα και θα ξυπνούσε και θα ήταν όλα όπως πρώτα.
Για την οικογένεια του, ο Αναστάσιος Ευάγγελος Δαφνής ήταν ένα παιδί γεμάτο αγάπη και καλοσύνη. Νιώθουμε μόνο περηφάνια για τον άνθρωπο που έγινε. Για τους φίλους του ήταν ο πιο έμπιστος φίλος, σύμμαχος και συνοδοιπόρος. Πρόσφερε τη βοήθεια του σε όσους βρίσκονταν σε ανάγκη και ήταν πάντα ένας αξιόπιστος συνάδερφος για τους επαγγελματικούς του συνεργάτες. Το κενό που άφησε πίσω του είναι μεγάλο και κανείς, ποτέ, δεν θα μπορέσει να το καλύψει γιατί ήταν ένα παιδί αυτόφωτο. Η λάμψη του και η ενέργεια του προσέλκυε γύρω του τους πάντες. Γινόταν το κέντρο της προσοχής και χαιρόταν για αυτό, χωρίς όμως να χάνει το χιούμορ του και πάντα πατώντας γερά στη γη!
Δυστυχώς, «έφυγε» νωρίς και ήταν πολλά αυτά που δεν πρόλαβε να ζήσει… και άλλα τόσα που εμείς δεν προλάβαμε να ζήσουμε μαζί του. Η ζωή του, αν και σύντομη, ήταν γεμάτη όμορφες στιγμές. Έκανε πράγματα που τον έκαναν ευτυχισμένο, έβαζε στόχους και τους πετύχαινε, περνούσε καλά, ταξίδευε, εξελισσόταν, είχε δίπλα του ανθρώπους που τον νοιάζονταν πραγματικά, δούλευε πάνω σε ένα αντικείμενο που αγαπούσε και μοίραζε το χαμόγελο του απλόχερα σε όλο τον κόσμο.
Ήταν τελειομανής, ενθουσιώδης, κομψός, έξυπνος… αλλά και ανυπόμονος, γκρινιάρης και ανυπόφορος ώρες, ώρες. Όμως είχε αξίες, είχε όνειρα, είχε φιλοδοξίες, είχε πάθος για τη ζωή. Δεν φοβόταν να υπερασπιστεί το δίκιο του και αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό και πάνω από όλα είχε μεγάλη καρδιά. Μια καρδιά μοναδική.
Πλέον η ζωή μας έχει αλλάξει. Μια ζωή χωρίς τη «ζωή» μας μοιάζει άδεια και οι λέξεις μοιάζουν «λίγες» για να περιγράψουν όλα αυτά που ήταν ο Αναστάσης για εμάς που τον ζούσαμε.
Ο Αναστάσης θα ζει στις καρδιές μας. Για πάντα.
