Από τον Μάιο του 2020 όταν ο Αναστάσης μας «άφησε» έχουν περάσει τρία χρόνια και ακόμα δεν μπορούμε να πιστέψουμε όλα όσα έγιναν.

Κάθε χρόνο οι φίλοι και οι οικογένεια του μαζευόμαστε και κάνουμε ένα «πάρτυ», μια βραδιά στη μνήμη του και θυμόμαστε το χαμόγελο του, την τρέλα του, τις γκριμάτσες του, την αγάπη του και τα αστεία του.

Η λάμψη του και η ενέργεια του προσέλκυε γύρω του τους πάντες. Γινόταν το κέντρο της προσοχής και χαιρόταν για αυτό, χωρίς όμως να χάνει το χιούμορ του και πάντα πατώντας γερά στη γη.

Για την οικογένεια του, ο Αναστάσιος Ευάγγελος Δαφνής ήταν ένα παιδί γεμάτο αγάπη και καλοσύνη. Νιώθουμε μόνο περηφάνια για τον άνθρωπο που έγινε. Για τους φίλους του ήταν ο πιο έμπιστος φίλος, σύμμαχος και συνοδοιπόρος. Πρόσφερε τη βοήθεια του σε όσους βρίσκονταν σε ανάγκη και ήταν πάντα ένας αξιόπιστος συνάδερφος για τους επαγγελματικούς του συνεργάτες.

Οι τελευταίοι μήνες της ζωής του ήταν δύσκολοι. Ελπίζαμε ότι θα τα καταφέρει, ελπίζαμε ότι θα διαψεύσει τις αρνητικές προβλέψεις των γιατρών, ότι θα το ξεπεράσει και θα βγει από τη ΜΕΘ του νοσοκομείου κάνοντας μας πλάκα, για τον κορονοϊό, για την καραντίνα, για όλα τα events και τα party που προφανώς… και δεν θα γίνονταν χωρίς εκείνον. Όμως δεν τα κατάφερε.

Δυστυχώς ο Αναστασάκος μας, ο Βαγγελάκος μας, δεν μας έκανε το χατήρι. Έφυγε νωρίς. Δεν μπόρεσε να σβήσει τα κεριά της τούρτας του για τα 30α του γενέθλια.

Όμως ο Αναστάσης θα ζει στις καρδιές μας. Για πάντα.