Πέρυσι τέτοια μέρα χάσαμε από τη ζωή μας τον Αναστάση.
Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην τον σκεφτούμε και που η απουσία του δεν είναι αισθητή. Ήταν ένας χρόνος δύσκολος και πλέον η ζωή μας έχει αλλάξει ριζικά χωρίς εκείνον.
Όσοι τον γνώριζαν ξέρουν ότι είχε χιούμορ και σκέρτσο και έκανε συνέχεια γκριμάτσες που θα του έκαναν ρυτίδες αν… προλάβαινε. Είχε «πλάκα» να βρίσκεσαι γύρω του, με τα «μη με σκας» και τη ζωηράδα του. Όμως το κατάφερνε όλο αυτό με ειλικρίνια και σεβασμό κάτι που τον έκανε ξεχωριστό άνθρωπο. Το χαμόγελο ήταν πάντα καρφωμένο στα χείλη του και παρά την αγάπη του για την πολυτέλεια – γιατί ως γνωστόν ‘η σαμπάνια είναι δικαίωμα’ – εκτιμούσε εξίσου την απλότητα, την οικογένεια, τη φιλία και τις μικρές στιγμές που χτίζουν μια όμορφη ζωή.
Η μαμά του πάντα λέει ότι από μικρός εξέπεμπε φως, αισιοδοξία και χαρά. Ήταν γεμάτος όνειρα και θεϊκή ενέργεια. Ήταν «καλό παιδί» και αποτελούσε πόλο έλξης για όλους. Και ξέρουμε καλά πως η γκρίνια του ήταν μπόλικη, αλλά ήταν πάντα χαριτωμένη, δεν έκρυβε ποτέ μιζέρια. Επαγγελματικά, είχε μάθει να βασίζεται στον εαυτό του και πάντα ήθελε να είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τους άλλους. Όμως, αντί να γίνει απρόσιτος και ψώνιο «σε έπαιρνε» και εσένα μαζί του. Δεν ήθελε να μένει στάσιμος και όσο προχωρούσε εκείνος, βοηθούσε όσους μπορούσε στην πορεία.
Ο Αναστάσης ήξερε το μυστικό της ευτυχίας και αυτό ήταν ότι ζούσε για να περάσει καλά, γιόρταζε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή με το ίδιο μεγάλο χαμόγελο.
Ένα χρόνο μετά, λοιπόν, είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις να γίνεται ένα μνημόσυνο… και μπορεί σε μία προ Covid εποχή αυτή η τελετή να είχε δεκάδες παρευρισκόμενους, που θα ήθελαν να τιμήσουν τη μνήμη του Αναστάση μας, όμως οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν.
Οπότε αποφασίσαμε να τον τιμήσουμε όπως θα ήθελε ο ίδιος. Ταξιδέψαμε στη Μύκονο, στον αγαπημένο του προορισμό όπου έζησε τόσο όμορφες στιγμές, σαν παιδί με την οικογένεια του και αργότερα σαν νέος άνδρας. Πήραμε Αμάραντους, το ανοιξιάτικο αγριολούλουδο, που τόσο ταιριαστά με τη ζωή του Αναστάση μας, δεν μαραίνεται, αλλά κρατά την ομορφιά του για πάντα. Φορέσαμε τα καλά μας όπως θα ήθελε και σε μια σεμνή τελετή στην εκκλησία του Αγίου Αρτεμίου, του Πολιούχου του νησιού, ο Πάτερ Πέτρος μας μίλησε με τα πιο συγκινητικά λόγια για να απαλύνει όσο μπορεί τον πόνο της απώλειας. Πιστεύουμε ότι θα του άρεσε.
Ένα ποίημα για τον Αναστάση:
«Στον λατρεμένο μου γιο… Αναστάσιο Ευάγγελο Δαφνή»
«Τα μάτια αυτά που λάτρεψα,
Τα μάτια που λατρεύω, απότομα ασφαλίστηκαν
κ’ άδικα τα γυρεύω… ψυχή μου.
Απρόσμενος ο ΘΑΝΑΤΟΣ, αρνούμαι την αλήθεια,
είναι σκληρή, αβάσταχτη, μαχαίρι μεσ’ το στήθος.
Οι μέρες που σε κράτησα σφιχτά στην αγκαλιά μου
έφυγαν ψυχή μου, ανεπιστρεπτή, μαζί με τη χαρά μου.
Τώρα τα βράδια μοναχή, μιλάω και κλαίω για σένα
και σε αναζητώ παντού παιδί μου…
Την πόρτα μου χτύπησε η μοναξιά, απρόσκλητη μπήκε στη ζωή μου.
Η θλίψη μου στα μάτια μου, βρύση ανοιχτή και τρέχει.
Αχ αστέρι μου, ζωή μου, παλικάρι μου, ήλιε της καρδιάς μου
που πλημμύριζες νόημα τη ζωή μου,
χαμόγελο μου υπέροχο, πολύτιμο για ‘μένα.
Έμεινε μια ανάμνηση, αυτό πια μου έμεινε.
Στην σκέψη μου πια ζεις, φωτογραφίες χαζεύω, ακούω τη φωνή σου,
μα αγκαλιά, χάδια, φιλιά δεν μπορώ να σου προσφέρω.
Ζεις για πάντα μεσ’ την καρδιά μου.»
«
«Σε λατρεύω όμορφε μου γιε.
Είμαι περήφανη που ήμουν έστω για λίγο η μητέρα σου»
Ευαγγελία Αυγέρη
*Ευχαριστούμε όλους όσοι έχουν εκφράσει τη λύπη και τη στήριξη τους προς την οικογένεια και ευχαριστούμε για τα καλά λόγια που όλοι έχουν πει για το αγόρι μας. *